راهنمایی استفاده از روغن‌های طبیعی در درمان قارچ لب

عفونت قارچی لب

با ظهور لکه‌های سفید رنگ بر روی لب‌ها و احتمالاً گسترش آن در اطراف دهان همراه است. عوامل مختلفی برای بروز قارچ لب وجود دارند، از جمله خشکی پوست، مصرف بیش از حد سیگار، کمبود عناصر غذایی مانند آهن و روی، ابتلا به دیابت، وضعیت روانی نامطلوب، تنش و اضطراب، سیستم ایمنی ضعیف بدن، فشار زیاد بر روی لب‌ها و خارش، تماس بیش از حد با نور مضر آفتاب، مصرف غذاهایی که باعث حساسیت پوستی می‌شوند و با سازگاری طبیعت بدن همخوانی ندارند.

بعضی از بیماری‌های مزمن می‌توانند باعث عفونت‌های پوستی در دهان و لب‌ها شوند. استفاده از محصولات شیمیایی مانند رژ لب که ممکن است برای پوست ضرر آور باشند، می‌تواند عوارضی را به همراه داشته باشد.

برای درمان قارچ لب

می‌توان از روغن‌های طبیعی استفاده کرد، زیرا این روش یک راه موثر برای درمان قارچ لب و کاهش التهاب است.

• روغن زیتون

با ترمیم و نرم کردن لب‌ها، عفونت‌های قارچی را درمان می‌کند. این روغن گیاهی طبیعی، دارای خواص ضد باکتری و ضد میکروبی است.

• روغن درخت چای

به عنوان یک محافظ لب، علاوه بر اینکه خاصیت آرامش‌بخش طبیعی دارد، به عنوان ضد قارچ نیز عمل می‌کند؛ زیرا خاصیت ضد عفونی کنندگی را داراست.

• ژل آلوئه ورا

یک گیاه طبیعی مهم است که به درمان عفونت قارچی لب کمک می‌کند. این ژل باید با ماساژ روی لب‌های مبتلا به قارچ استفاده شود.

• گل میخک

یک گیاه با خاصیت ضد التهابی فراوان است. می‌توان کمی پودر میخک را با مقدار مناسب آب مخلوط کرده و دهان را دو بار در روز با این محلول شست.

برای درمان مشکل قارچ لب، می‌توانید یک کرم طبیعی تهیه کنید. زردچوبه که حاوی کورکومین است و توانایی کاهش التهاب و تسکین زخم‌های روی لب و اطراف دهان را دارد، مورد استفاده قرار می‌گیرد. شما می‌توانید سه قاشق غذاخوری زردچوبه آسیاب شده را با یک قاشق غذاخوری عسل و کمی آب مخلوط کرده و این مخلوط را صبح و شب یک بار روی لب‌های خود بمالید.

روش‌هایی برای جلوگیری از عفونت قارچی لب و جلوگیری از بازگشت زخم‌های لب وابسته به قارچ وجود دارد.

این روش‌ها عبارتند از:

مصرف مواد غذایی حاوی ویتامین B، اسید فولیک و آهن:

این مواد مغذی به حفظ سلامت پوست و جلوگیری از عفونت قارچی کمک می‌کنند. بنابراین، توصیه می‌شود مواد غذایی مانند غلات کامل، سبزیجات تاریک رنگ، ماهی، تخم‌مرغ و محصولات لبنی که حاوی این مواد هستند را در رژیم غذایی خود درنظر بگیرید.

1. اجتناب از مصرف شکر: شکر محیط مناسبی برای رشد قارچ فراهم می‌کند. بنابراین، توصیه می‌شود مصرف شکر را کاهش داده و در صورت امکان به جای آن از جایگزین‌های طبیعی مانند عسل استفاده کنید.
2. مصرف آب کافی: کم آبی می‌تواند باعث خشک شدن لب‌ها و ایجاد شکاف‌ها شود که می‌تواند به ورود قارچ‌ها و عفونت لب منجر شود. بنابراین، مطمئن شوید که روزانه مقدار کافی آب می‌نوشید تا لب‌هایتان رطوبت کافی داشته باشند.
3. نمکیدن لب‌ها: نمکیدن لب‌ها به طور مداوم می‌تواند آن‌ها را مرطوب نگه دارد و ایجاد شکاف‌ها و زخم‌ها را کاهش دهد. از طرفی، مراقب باشید که به اندازه کافی نمکیدن کنید و از اغراق در این مورد خودداری کنید، زیرا ممکن است وضعیت را بدتر کند.

با رعایت این روش‌ها، می‌توانید از قارچ لب جلوگیری کنید و به حفظ سلامتی و تازگی لب‌هایتان کمک کنید.

علائم التهاب گوشه لب:

علائم این التهاب بیشتر در گوشه‌های دهان ظاهر می‌شوند. همچنین، این علائم ممکن است به همراه درد همراه باشند و می‌توانند از قرمزی ملایم تا ایجاد تاول‌هایی که خونریزی دارند، متفاوت باشند.

علائم رایج بیماری التهاب گوشه لب شامل موارد زیر می‌شود:

• خونریزی
• قرمزی
• تورم
• ترک خوردگی
• ایجاد تاول
• خارش
• درد

علاوه بر آن، ممکن است علائم دیگری نیز مشاهده شوند که عبارتند از:

• ایجاد مزه بد در دهان
• احساس سوزش در دهان و لب‌ها
• احساس خشکی و ترک خوردگی در لب‌ها
• ایجاد مشکل در هنگام غذاخوردن به دلیل وجود سایر علائم

علت‌های ایجاد التهاب گوشه لب ممکن است متنوع باشد. اما شایع‌ترین علت ابتلا به این بیماری، عفونت قارچی به علت تجمع بزاق در گوشه‌های لب است. بزاق می‌تواند در گوشه‌های لب جمع شده و ترک‌ها را ایجاد کند. همچنین، فرد ممکن است لب‌های خود را با آب دهان خیس کند تا درد و خشکی لب‌ها را تسکین دهد، و این بزاق اضافی می‌تواند در گوشه‌های لب باقی بماند و محیط گرمی را برای رشد قارچ‌ها فراهم کند. مالش و لیسیدن ناحیه عفونی می‌تواند مشکل را بدتر کند و درد را تشدید کند. همچنین، ممکن است ویروس‌ها و باکتری‌ها نیز به گسترش این بیماری کمک کنند. ناحیه مبتلا ممکن است دچار ترک یا زخم‌های باز شده و در بعضی موارد خونریزی نیز داشته باشد.

افرادی که مبتلا به دیابت هستند

در معرض ابتلا به بیماری التهاب گوشه لب قرار دارند. دیابت می‌تواند سیستم ایمنی بدن را ضعیف کند و بدن را در برابر عفونت‌های قارچی که ناشی از این بیماری هستند، آسیب‌پذیر کند. بیشتر افراد مبتلا به دیابت دارای مشکلات پوستی نیز هستند. علاوه بر این، دیابت می‌تواند به لثه‌ها و دندان‌ها نیز آسیب برساند و منجر به از دست دادن دندان‌ها شود که این امر ریسک ابتلا به بیماری التهاب گوشه لب را افزایش می‌دهد.

افرادی که دچار آلرژی و حساسیت هستند، شامل افرادی هستند که به بیماری درماتیت آلرژیک یا سابقه ابتلا به درماتیت آتوپیک دارند.

در اینجا مواردی که این افراد به آنها حساسیت دارند به شرح زیر است:

• محصولات مراقبت از دندان مانند خمیر دندان و دهانشویه
• ترکیبات خاصی که در محصولات آرایشی لب وجود دارند
• ترکیبات خاصی که در محصولات ضد آکنه موجود هستند
• برخی مواد غذایی خاص مانند ادویه‌ها و مواد نگهدارنده

مشکلات مرتبط با تغذیه، مانند کم خونی یا رژیم غذایی نامناسب، می‌توانند باعث آسیب پذیری بدن در برابر برخی عفونت‌ها شوند.

• یخبندان
• عفونت قارچی دهان
• مشکلات لثه و دندان

استفاده از دندان مصنوعی، به ویژه اگر اندازه آن نامناسب باشد یا مشکلی در هنگام خوردن غذا ایجاد کند.

ابتلا به عفونت‌ها در نزدیکی دهان، مانند تاول‌های تبخالی، می‌تواند باشد.

خشکی و ترک خوردگی لب‌ها

لب‌های بسیار خشک و ترک خورده ممکن است منجر به تشکیل ترک‌های باز شده که این نواحی را برای حمله و نفوذ ویروس‌ها، باکتری‌ها و قارچ‌ها آسان و مناسب می‌کند.

کمبود ویتامین و مواد معدنی

افرادی که کمبود ویتامین B، روی، زینک و آهن دارند، به ویژه افراد مسن‌تر و افرادی که جراحی لاغری انجام داده‌اند، ممکن است تحت تأثیر قرار بگیرند.

این افراد نیز در خطر ابتلا به التهاب گوشه لب قرار دارند.

• اشخاصی که لب بالایی آویزانی دارند که می‌تواند زوایه‌های عمیق‌تری در گوشه‌های لب ایجاد کند.
• افرادی که به طور مکرر آنتی‌بیوتیک‌ها و کورتیکواستروئیدها مصرف می‌کنند.
• اشخاصی که پوست حساسیت دارند.
• افرادی که مبتلا به بیماری‌های التهابی دیگری مانند بیماری کرون هستند.
• افرادی که از داروهای رتینوئید خوراکی استفاده می‌کنند.
• سیگاری‌ها
• افرادی که به کمبود خون یا سرطان مبتلا هستند.

التهاب گوشه لب یا تاول تبخالی

بعضی افراد به اشتباه این دو بیماری را تبخالی تاول یا التهاب گوشه لب می‌نامند و در اینجا ما آنها را با یکدیگر مقایسه کرده‌ایم.

التهاب گوشه لب در گوشه‌های دهان ایجاد می‌شود، اما تاول تبخالی در هر نقطه‌ای از لب یا خط لب شکل می‌گیرد.
تاول تبخالی معمولاً با نواحی دردناک و خارش همراه است و به صورت گروهی از تاول‌های کوچک و دردناک شروع می‌شود. به عبارت دیگر، التهاب گوشه لب با لکه‌های خشک و آسیب دیده در پوست کناره‌های لب آغاز می‌شود و در صورت عدم درمان، به قسمت‌های دردناک و متورم تبدیل شده و ممکن است خونریزی نیز رخ دهد.
در مقابل، تاول‌های تبخالی به صورت مسری شیوع دارند و می‌توانند از طریق تماس نزدیک بین افراد منتقل شوند. ویروس هرپس سیمپلکس می‌تواند باعث ایجاد تاول‌های تبخالی شود که با استفاده از داروهای ضد ویروسی قابل درمان هستند، در حالی که بیماری التهاب گوشه لب علل و درمان‌های مختلفی دارد.

به منظور درمان بیماری التهاب گوشه لب، می‌توان اقدامات زیر را انجام داد:

1. داروها: برای کاهش علائم و شدت التهاب گوشه لب، پزشک ممکن است داروهای ضد ویروسی را تجویز کند. این داروها معمولاً شامل آنتی‌ویروس‌هایی مانند آسیکلوویر یا والاسیکلوویر هستند. مصرف به موقع و مطابقت با دستورات پزشک بسیار مهم است.
2. تغییر در رژیم غذایی و سبک زندگی: برخی مطالعات نشان داده‌اند که کمبود آهن و ویتامین B12 می‌تواند روی ظهور التهاب گوشه لب تأثیر بگذارد.

درمان عفونت‌های ناحیه عفونی

برای درمان عفونت‌های ناحیه عفونی، می‌توان از روش‌های زیر استفاده کرد:

1. آنتی‌بیوتیک‌ها و ضدقارچ‌ها: بسته به علت عفونت، پزشک ممکن است آنتی‌بیوتیک‌ها یا داروهای ضدقارچ را تجویز کند. در صورتی که علت عفونت باکتریایی باشد، مصرف آنتی‌بیوتیک‌های موضعی به مدت 1 تا 2 هفته معمولاً توصیه می‌شود. برای عفونت‌های قارچی در گوشه دهان، استفاده از داروهای ضدقارچ به صورت موضعی، مانند ژل یا محلول، سه بار در روز به مدت 2 هفته معمولاً توصیه می‌شود.
2. درمان ویروسی: در صورت تشخیص عفونت ویروسی، پزشک ممکن است داروهای ضدویروس خوراکی را تجویز کند. این داروها معمولاً برای کاهش علائم و مدت زمان عفونت مصرف می‌شوند.

توجه: همواره بهتر است با پزشک خود مشورت کنید و دستورات او را رعایت کنید. همچنین، مصرف دقیق و مطابق با دستورات پزشک بسیار مهم است.

روش درمان متداول برای همه انواع این بیماری

حفظ نظافت و خشکی محل موردنظر است. افراد مبتلا باید از لیس زدن این ناحیه خودداری کرده و جلوی بقای بزاق روی گوشه لب‌ها را بگیرند. استفاده از بالم لب، وازلین، نرم‌کننده‌ها یا محافظت کننده‌ها می‌تواند در جلوگیری از بروز این بیماری، هرچند علت آن توسط پزشکان شناسایی نشده باشد یا از ابتدای بروز بیماری استفاده شود.